کانون شورشی نام استراتژی کنونی سازمان مجاهدین خلق برای سرنگونی حکومت ملاهاست. کانون‌های شورشی یکی از راهبرد‌های مبارزه با دیکتاتوری است.
تاریخچه کانون‌های شورشی
این استراتژی چیزی شبیه به استراتژی‌ای است که ارنستو چه گوارا برای اولین بار در انقلاب کوبا مطرح کرد.
چه گوارا باور داشت «یک نیروی نامنظم کوچک با روش‌های خاص خود می‌تواند بر ارتشی منظم پیروز شود.
چه‌گوارا برای نیروی کوچک با عنوان یک «کانون شورشی» مزایایی برمی‌شمارد. از جمله این که توان تحرک بالا دارد. این نیرو با ضرباتی که به دشمن وارد می‌کند، آن را به ستوه می‌آورد. و دشمن را یا مجبور به عقب نشینی و یا تغییر تاکتیک می‌کند.
چه‌گوارا این استراتژی را چنین تعریف می‌کرد. در یک کلام درکشوری که زمینه انقلاب وجود دارد و توده‌های مردم حاکمیت را نخواهند، تعدادی عنصر از جان گذشته برای سرنگون کردن دیکتاتوری کافی است. این افراد همان کانون شورشی هستند.
او معتقد بود نباید منتظر ماند تمام شرایط مادی برای آغاز مبارزه مهیا شود. ایجاد کانون شورشی در نقاط مختلف کشور این شرایط را فراهم کند. این کانون‌ها به نقطه امید مردم در برابر حاکمیت ضد مردمی تبدیل می‌شوند. آنها با به حرکت در آوردن جامعه زمینه انقلاب و دگرگونی را به وجود می‌آورند.
کانون‌های شورشی در ایران
امروز در ایران شرایط عینی و ذهنی انقلاب وجود دارد. در کنار نارضایتی عمیق مردم از دولت، اپوزیسیون سازمان‌یافته که رهبری جنبش را بدست بگیرد وجود دارد. این شرایط ایجاد کانون شورشی و ضربه زدن به دولت حاکم را فراهم می‌آورد.
استراتژی کانون‌های شورشی در انقلاب کوبا و انقلاب اکتبر سال ۱۹۱۷ روسیه موفق بوده است. در ایران نیز سازمان مجاهدین استراتژی کانون‌های شورشی را اعلام کرد. از نتایجی که تا کنون بدست آمده، درستی این استراتژی به اثبات رسیده است.
بعد از قتل عام ساکنان اشرف در ۱۰ شهریور ۱۳۹۲ مجاهدین اشرف را تخلیه کردند. بدنبال آن مسعود رجوی استراتژی هزار اشرف را اعلام کرد. هزار اشرف به معنی پیشبرد امر سرنگونی با تیم‌های انقلابی که سازمان یافته باشند. این تیم‌ها و گروه‌ها در واقع یکان‌های ارتش آزادیبخش ملی ایران هستند. آنها دارای سازمان‌یافتگی و وصل به فرماندهی متمرکز می‌باشند. و از این طریق نقش بسیار مهمی در ایجاد و سازماندهی قیام‌ها و اعتراضات دارند. تجربه‌ی قیام دی‌ماه و حرکات اعتراضی و خیزش‌های بعدی این امر را اثبات کرد.
