با گذشت زمان و وضعیت انفجاری جامعه؛ باندهای حکومت نگرانی خود را از سرنگونی به زبان آورده و بیان می کنند. ذیلا به چند نمونه از این اظهار نظرها میپردازیم:
خامنه‌ای:
من در جریان مشکلات هستم اما معتقدم کشوری که همت کند، حتی می تواند در بحبوحه مشکلات سیاسی و اقتصادی نیز کارهای بزرگی انجام دهد.
آخوند طائب رئیس شورای قرارگاه راهبردی عمار:
اگر بخواهیم اوضاع امروز را با دوران حکومت امام علی مقایسه کنیم، مانند ساعت پایانی جنگ صفین است، که ابتدایش بسیار شورانگیز بود و انتهایش بسیار ناگوار.
آخوند علم الهدی:
دشمن می‌خواهد بین مردم دو دستگی ایجاد کند تا به عنوان رقابت سیاسی جامعه را مقابل ولایت قرار دهد و از این مسیر به اهدف خود برسد.
آخوند آملی لاریجانی رئیس قوه قضاییه:
افزایش زندانی به نفع کشور نیست. طی عرایضی که خدمت خامنه‌ای داشتیم، بنا شد در 40سالگی انقلاب اسلامی عفوی معیاری گسترده‌تر از گذشته داشته باشیم که این موضوع در حال بررسی است.
جعفری دولت آبادی دادستان تهران:
وقتی مدام در رسانه‌ها، صدا و سیما و از قول مسئولان مسائل مرتبط با فساد بزرگ‌نمایی شده و به این تصور که آینده‌ای وجود ندارد و همه جا را فساد گرفته، دامن زده می‌شود، نگرش مردم به یک باور تبدیل شده و این تغییر باور به سختی صورت می‌گیرد. ادعاهای بی‌اساس از قبیل فروپاشی جمهوری اسلامی، حرف دشمنان است و تلاش می‌کنند همه روزنه‌های امید مردم را مسدود کنند لذا رسانه‌ها نباید به گونه‌ای قلم فرسایی کنند که این حرف دشمن تکرار و دل مردم خالی شود. روزنامه‌ها نباید با هدف جذابیت و فروش بیشتر، به برخی شایعات دامن بزنند بلکه مکلف هستند روح اعتماد و امید به آینده را در میان مردم زنده نگه دارند.
جعفری فرمانده کل سپاه:
دشمن با سوار شدن بر مطالبات معیشتی و اقتصادی مردم در دی ماه سال ۹۶ در صدد پیگیری فتنه‌ای دیگر برای مقابله با نظام اسلامی و ملت ایران در آمده بود.
آخوند مسیح مهاجری:
مردم در تنگنای شدیدی برای تامین مایحتاج زندگی قرار دارند و برای حل مشکلات اولیه زندگی به این در و آن در می‌زنند و درست در همین وضعیت، حضرات به جای آنکه راهی برای رفع این مشکلات پیدا کنند، با همدیگر درباره اینکه حدود آزادی چقدر است و دین‌داری چه معیاری دارد و با فضای مجازی چه باید کرد، بحث می‌کنند. یکی می‌گوید باید بازتر برخورد کنیم و آن دیگری می‌گوید همین اندازه هم زیاد است و باید به آن چفت و قفل بزنیم. مقامات دولتی و رسمی فقط وقتی حرف بزنند که کاری انجام داده باشند و گزارش آن را به مردم بدهند. حضرات غیردولتی اعم از حوزوی و دانشگاهی و فعالان سیاسی هم فقط در هنگام ضرورت و بقدر ضرورت و در موضوعات ضروری و اصلی حرف بزنند تا مردم تشنه شنیدن سخن آنها باشند.
